„To nie mogło się nie udać. Po pierwsze: wokalistka. Agata Zubel nie raz udowodniła, że potrafi zaśpiewać wszystko na najwyższym poziomie: od Mozarta po Beria i Mykietyna, od kantaty po piosenkę. /…/ Po drugie: muzycy. /…/ Andrzej Bauer – wiolonczelista, który nie boi się granicznych wyzwań, a jego wirtuozeria, technika i wrażliwość pozwalają mu podejmować je bez strachu o rezultat; wreszcie Cezary Duchnowski – pierwszy elektronik polskiej muzyki, który wszelkie brzmieniowe rozwiązania i ich wariacje ma w małym macu, przepraszam, palcu.
Wreszcie: muzyka Zygmunta Koniecznego. /…/ Piosenki-pieśni Zygmunta Koniecznego od pół wieku wpisują się na trwałe w pejzaż polskiej muzyki – nie tylko rozrywkowej. A podjęcie interpretacji tych dźwięków przez muzyków takiego formatu – co było pomysłem Janusza Olejniczaka – jest na to dowodem. <Rozpatrując fenomen narracji muzycznej Koniecznego na wyższym, symbolicznym piętrze – pisał kiedyś Leszek Polony – trzeba powiedzieć, że oddaje ona specyficzne doświadczenie czasu, jego barw i esencji… Jest to dramatyczna walka o formę, uporządkowanie, organizację czasu doświadczanego w jego fragmentaryczności, najdrobniejszych, intymnych poruszeń duszy.> Tak, zwłaszcza poruszeń duszy.”
Tomasz Cyz, Ruch Muzyczny