[…] Zaczęło się od trzęsienia ziemi, a potem było tylko mocniej, intensywniej, pełniej. Na program złożyły się bowiem utwory sześciu kompozytorów wykonywane naprzemiennie. […]. A mieliśmy do czynienia z teatrem najpiękniejszym z możliwych. Także dlatego, że opowiadał o rozmaitych odcieniach kobiecej duszy (i ciała trochę też). Agata Zubel – z prześwietnymi muzykami orkiestry Arte Dei Suonatori: Aureliuszem Golińskim (skrzypce), Ewą Golińską (skrzypce), Anną Nowak-Pokrzywińską (altówka), Tomaszem Pokrzywińskim (wiolonczela) i Marcinem Świątkiewiczem (klawesyn) – stworzyła kobiecy portret wielokrotny: od bólu, przez pragnienie, po rozpacz, od tęsknoty, przez płacz, po radość, śmiech i zrozumienie. Bo tak kończyła się ta wypowiedź przez pieśni i arie: zrozumieniem dla niekończących się nigdy międzyludzkich, choć w tym przypadku tylko damsko-męskich, miłosnych napięć. […]
Tomasz Cyz – Ruch muzyczny